Szlif wklęsły (Hollow grind)
Powierzchnie boczne tego szlifu są wklęsłe, a grubość głowni szybko spada w kierunku ostrza. Dzięki temu samo ostrze jest bardzo cienkie - noże z takim szlifem bardzo dobrze tną na małą głębokość - niski szlif tego typu często spotykany jest w nożach myśliwskich typu skinner. Niestety od pewnego miejsca grubość głowni gwałtownie rośnie, przez co nóż może się klinować materiale ciętym głębiej. Wysoki szlif wklęsły stosowany jest w nożach produkcyjnych ze względu na łatwość wytworzenia na okrągłych ściernicach w produkcji maszynowej - takie szlify mają często tak duży promień/małą krzywiznę, że nie różnią się znacznie od szlifów płaskich.

Szlif płaski
Powierzchnie boczne głowni są płaskie - grubośc głowni rośnie liniowo. Niski szlif płaski, sięgający najwyżej do polowy częściowy nazywany jest "saber grind". Głownie tego typu są bardzo mocne, ale niestety okupione jest to gorszymi własnościami tnącymi. Noże z szlifem płaskim pełnym (full flat grind) świetnie tną, także na dużą głębokość (noże kuchenne, użytkowe). Jeśli wymagana jest także wytrzymałość głowni na obciążenia boczne, nóż musi mieć sporą grubość głowni.


Szlif wypukły (convex grind, Moran grind)
Boczne powierzchnie szlifu są wypukłe, i zbiegają się do krawędzi ostrza. Zaletami takiego rozwiązania są: łatwość wytworzenia (szczególnie ręcznie), bardzo małe straty materiału przy produkcji, bardzo duży przekrój poprzeczny głowni (duża wytrzymałość). W porównaniu do 'tradycyjnych' głowni szlif convex przechodzący bezpośrednio w ostrze powoduje, że jest ono bardziej odporne na wykruszenie, oraz ma mniejsze opory przy cięciu. Nie za bardzo nadaje się do delikatnych i precyzyjnych prac (np. golenie ;) ).

Szlif zerowy (Zero Grind)
Szlif głowni (najczęściej płaski "saber grind") zbiega się bezpośrednio do krawędzi tnącej, nie występuje tu wąski, kilkumilimetrowy pasek szlifu bezpośrednio przy ostrzu. Zaletą jest bardzo ostra głownia, niestety w konsekwencji dość delikatna - samo ostrze ma taki sam kąt jak szlif - kilkanaście stopni na każdą stronę, czyli bardzo mało. Ostrzenie polega na dorabianiu dodatkowego szlifu wypukłego lub wklęsłego przy samym ostrzu, czyli po pewnym czasie użytkowania mamy 'klasyczny' nóż. Dla miłośników ostrzenia pozostaje ścieranie całej powierzchni szlifu - nóż zachowa swoje własności, ale będzie szybko się zwężał.

Szlif jednostronny (chisel grind)
Nóż ma szlif tylko z jednej strony, druga jest całkowicie płaska. Zalety - łatwość wykonania, łatwiejsze (bo praktycznie jednostronne) ostrzenie. W porównaniu do głowni ze szlifem dwustronnym nie ma różnic w wytrzymałości wynikających z większego przekroju poprzecznego. Najczęściej noże takie mają szif z lewej strony głowni, co skutkuje 'ściąganiem' noża z kierunku cięcia gdy używa go osoba praworęczna. Wadami takiego rozwiązania są nienaturalne struganie i cięcie. Przemyślane, 'praworęczne' szlify są rzadko spotykane.