Benchmade 913 D2 Stryker
BM 913D2, czyli jedna z kilku odmian Strykera w ofercie Benchmade. Wystepują w katalogu wersje tanto i spear-point, duże i małe Strykery, automaty, z powłoką lub satin, z ząbkami lub bez, z G-10, aluminium na rękojeści, limotowane edycje, złote edycje z S30V i CF itp. Zastapiły one Strykera tanto z dyskiem zamiast kołka, bez systemu nitrous. Stal w nożach z czasem się zmieniała - najpierw ATS-34, potem 154CM i obecnie D2. Obecnie za design odpowiadaja anonimowi projektancie Benchmade, ale pierwsze Strykery, sprzed kilku lat, wychodziły z logiem Allena Elishewitza.

Model 913 ma ostrze o długości 9 cm ze stali D2, grube na 3,18 mm, czyli trochę grubsze niż w 710, Rifcie albo Gripie. Po złożeniu ma niecałe 12 cm. Waży tylko 108 gram, tyle co Griptilian. Masa jest tak rozłożona, że Stryker wydaje się bardzo lekki. Środek ciężkości znajduje się dokładnie na środku wycięcia pod listek blokady.

System Nitrous, który wspomaga otwarcie noża, według mnie to tylko gadżet, tak samo jak większość noży automatycznych. W praktyce rownie szybko można otworzyć nóż z axisem, albo liner-lockiem z flicknięcia. Jest poza tym głośny, dla cywila to nie problem, ale dla komandosa, który skrada się w nocy pod pozycję wartownika, głośne 'klik' nie jest pożądane. Można ciszej otworzyć oburącz, ale to odbiera klimat tej kosie.
Na fotce widać z góry dwa ramiona linersów (tytanowych), połączone anodyzowanym wałeczkiem. To one wypychają ostrze ze zwiększoną siłą, gdy pewnym ruchem popchniemy kołek kciukiem. Z tym "pewnym" ruchem na początku może być problem. Jak zaczynałem zabawem ze Strykerem musiałem troche poćwiczyć otwieranie, zeby móc go sobie dzisiaj bez najmniejszego problemu lub wachania otworzyć lekkim ruchem kciuka i szybko złożyć jedną ręką. Po pewnym czasie otwieranie i zamykanie stało sie rutyną. Nawet lewą ręką, a jestem praworęczny. Z nożem trzeba się oswoić. Skóra na kciuku też powinna.

Klinga ma kształt wg katalogu - Modified Spear-Point. Jak by się nie nazywało, jest bardzo ładne. Mi się kojarzy z BM Aresem i Bradleyem Aliasem, a także trochę, przepraszam za herezję... niektórymi nożami Boba Terzuoli. Właściwości penetracyjne klinga ma zapewne spore, sądząc po kształcie czubka, długim false edge. Testowałem je tylko na owocach. Kroi całkiem nieźle ( owoce, kiełbasa, bułki). Po wyjęciu z pudełka golił włosy. Na powierzchni, przy krawędzi żadnych przepaleń. Mój egzemplarz z D2 nie łapie też łatwo rdzy. Właściwie nie zauważyłem na nim jeszcze kropki, chociaż kilka razy leżał sobie przez noc byle jak wytarty po krojeniu bananów i jabłek. Kołek jest anodyzowany na czarno, mocowany chyba na wcisk.

Rekojeść z g-10 świetnie układa się w dłoni. Jest usztywniona przez dwie anodyzowane tuleje, przez co ma całkowicie otwartą konstrukcję i bardziej estetyczny wygląd, jeżeli to dla kogoś ma znaczenie. Dla zwiększenia pewności chwytu posiada po każdej stronie 27 nacięć. Szkielet rękojeści to tytanowe, dosyć grube ( około 1,6 mm) linersy. Ich integralną częścią są ramiona wspomagania otwierania. Jednopozycyjny, anodyzowany klips trzyma nóż w kieszeni bardzo mocno co jest wadą i zaletą. Nacięcia na g-10 też robią swoje. Trochę ciężko go wpiąć do grubej kieszeni, problematyczne może być też błyskawiczne wydobycie, ale za to nie boję się, że nóż wypadnie z kieszeni w biegu itp

Jak zachodzi listek blokady, widać na zdjęciu. Stosunkowo łatwo go odblokować (ale świadomie). Ostrze minimalnie buja się na boki, bp pionowego nie ma. Stop pin ma kształt ośmiokąta.

Nóż należy do black class, dla żołnierzy i policjantów. Skoro tak, w zamysłach producenta, ma być pewnie lekkim, składanym nożem do cięć i pchnięć. Budowa rękojeści nie czyni z niego pancerniaka. Dla mnie to lekkie EDC z odrobiną taktyczności w postaci wspomagania Nitrous. Na zakończenie jeszcze kilka zdjęć:

Zapraszamy do dyskusji na forum